Ontmoet Emmie

Emmie Liebregts (1996) is in 2020 afgestudeerd aan academie St.Joost te Breda en woont en werkt in deze stad. Zij neemt deel aan de tweede editie van Inversie die in september 2021 is gestart en in juli 2022 wordt afgesloten.

Hoe zou je jouw praktijk willen omschrijven?

Ik vind dat altijd lastig. Ik kan dit het beste doen aan de hand van wat ik maak en dat zijn installaties die gaan over lichamelijke ervaringen, waar ook de mentale ruimte om de hoek komt kijken. Ik werk veel met textiel, maar dat is niet een materiaal waar ik als medium aan vast zit. Toch komt textiel altijd wel terug in mijn werk omdat het zacht en tactiel is. Het past bij het gevoel, de ervaring die ik wil overbrengen om mensen tot nadenken te stemmen. Ik speel met het idee van een verandering in positie of standpunt. Textiel leent zich daar goed voor alleen is het lastig om hier sculpturaal mee te werken. Daar zijn andere materialen bij nodig die het een vorm geven, maar ook om mijn verhaal te kunnen vertellen.

Was er een speciaal moment dat je wist dat je kunstenaar wilde worden? Iets of iemand die je heeft geïnspireerd?

Ik ben denk ik een van de weinigen die al jong wist dat ik kunstenaar wilde worden. Mijn oom is architect en hij nam me mee bij zijn werkzaamheden. Zo kreeg ik veel mee van die wereld en dat stimuleerde me. Het had later anders kunnen lopen, iets wat je op jonge leeftijd aantrekt kan veranderen, maar dat is niet het geval geweest. Architect heb ik nooit willen worden. Ik kan niet rekenen of op schaal denken. Ik maak daarom ook geen schetsen. Maar de ervaring heeft er wel voor gezorgd dat ik in mijn leven verder wilde gaan als kunstenaar.

Wat waren je verwachtingen bij Inversie?

Toen ik me bij Inversie aanmeldde was dat een jaar na mijn afstuderen. Een jaar dat ik veel heb samengewerkt en minder tijd heb besteed aan mijn eigen praktijk. Ik vond dat het nu het moment was om dat wel te doen. Ik ging dit traject aan om te zien wat ik zelf eigenlijk wilde, en heb daarmee ook mijn eigen traject in gang gezet. Ik heb nu beter zicht op wat ik doe en kan, en ook meer vertrouwen om bijvoorbeeld een aanvraag te schrijven voor Mondriaanfonds. Al weet ik nog niet precies hoe, weet ik wel dat het nu meer gaat over mijn praktijk en wat ik wil. Het samenwerken vond ik superleuk en fijn, maar mijn werk is heel persoonlijk en dat is niet altijd handig. Ik ben ook iemand die liever op de achtergrond blijft en laat me dan door anderen leiden. Het is leuk om in een traject zoals inversie nieuwe mensen te leren kennen. Ik zou wel weer samenwerkingen aan willen gaan omdat ik nu beter weet wat ik nodig heb in mijn werk.

Wat heb je gehad aan inversie?

Ik heb vooral veel geleerd van de andere kunstenaars van Inversie. Het is fijn om met mensen te sparren die op hetzelfde punt staan als jezelf. Dat zijn belangrijke momenten die je deelt, en waarin je van elkaar leert omdat iedereen de dingen anders doet. Je hebt dan ook geen verantwoordelijkheid voor elkaars werk zoals dat wel het geval kan zijn bij een samenwerking. De Peer Critic Sessie was voor mij het meest waardevolle in het hele traject van Inversie. Vooral omdat er ook mensen hieraan meededen met een andere achtergrond of discipline. Je zit toch vaak in een kunstbubbel waarin iedereen dezelfde opleiding heeft. Het bijzondere aan de Peer Critic Sessies is dat er geen waardeoordeel is. Het gesprek is objectief en daarom eerlijker. Praktische dingen heb ik vooral van mijn mentor Klaartje Esch meegekregen, ze heeft me geholpen met het plannen binnen mijn praktijk. Ik merkte dat ik meer rust nodig heb. We hebben veel gesproken over hoe ik de balans kan vinden tussen projecten en mijn sociale leven zodat ik niet overloop, en er op dat moment dan ook echt ben.

Is er iets in je praktijk of de kunstwereld waar je niet gelukkig van wordt?

Er zijn dingen waar ik een hekel aan heb zoals het element van competitie omdat dit voor mij gaat over uitsluiting. Daar heb ik moeite mee, maar ik weet dat je er ook niet aan kunt ontkomen. Dat speelt al bij het meedoen aan een talenthub, het staan op een beurs of het aanvragen van een subsidie als bij een Mondriaanfonds. Er wordt veel waarde gehecht aan het verwerven van een positie. Dat speelt overal natuurlijk, maar in de kunstwereld vaker omdat je er echt alleen voor staat als kunstenaar. 

Over enkele weken ga je met Inversie naar This Art Fair, wat is je plan om te laten zien?

Ik heb een ei gemaakt, het is net af en ik ben er heel blij mee. Het staat nu nog in Tilburg bij een polyesterbedrijf. Het is een heel groot ei: 2.30 meter hoog bij 1.50 meter. Ik zal er een klein vrachtwagentje moeten huren om het te vervoeren naar mijn atelier waar ik het kan testen. Het is de bedoeling dat het ei gaat tuimelen en daarvoor moet ik iets maken zodat het niet weg kan rollen. Ik wilde dit ei al drie jaar lang maken. Een ei is een heel ingewikkelde vorm en dan ook zo groot. Ik ben er tijdens de academie mee begonnen door met de lasersnijder telkens kleine laagjes karton te snijden die ik aan elkaar plakte. Ik was weken bezig en had nog maar een klein stukje, maar toen kwam er corona en ging de academie dicht. Daarna begon ik opnieuw door te zoeken naar een goed medium omdat ik nog steeds niet precies wist hoe ik het zou kunnen maken. Het werd polyester, een materiaal waar ik nooit eerder mee heb gewerkt. Het is niet zo heel ingewikkeld, vooral vies en niet echt ecologisch verantwoord. Misschien moet ik wat bomen planten als compensatie. Ik kon dit niet op mijn atelier maken en heb het bij dit bedrijf mogen doen. Ze werken wel vaker met kunstenaars, er is veel vertrouwen. Zo kon ik na een korte uitleg zelf aan de gang gaan en leerde zo ook heel veel. 

Waar hoop je te zijn in de nabije of de verre toekomst?

De laatste tijd houd ik me veel bezig met waar ik wil zijn om te wonen en te werken. Ik dacht aan Den Haag, het buitenland zoals Duitsland, maar volgens mij zit ik toch wel goed in Breda en Brabant. Ik kan residencies doen en projecten elders en dan weer terugkomen op de plek waar ik me ook fysiek thuis voel. Ik hoop ook steeds onafhankelijker te worden via projecten en het werken in opdracht, dat vind ik ook superleuk. Ik hoop zo te groeien en tegelijkertijd te blijven waar ik ben.